Przetrwanie kryzysu w związku - porady ekspertów i sprawdzone strategie

Kryzys w związku nie musi kończyć się rozstaniem – to przewodnia myśl poniższego artykułu. Zawsze jest szansa, by próbować naprawić nadszarpniętą więź i odbudować zaufanie. Kluczowe jest jednak pytanie: Czy jesteśmy gotowi walczyć o swój związek? Tylko szczere chęci, dojrzałość obydwu stron i autentyczne zaangażowanie w odbudowę związku mogą pomóc zażegnać kryzys i wyjść z niego zwycięsko. Jeśli partner nie przejawia takich chęci, droga do porozumienia może być trudna, a niekiedy – po prostu niemożliwa.

Kryzys w związku, prędzej czy później, spotyka każdą parę. Ważne, by w porę dostrzec jego oznaki i podjąć próbę naprawy relacji. Ignorowanie symptomów kryzysu w relacji, bez chęci jego zażegnania, doprowadzi ostatecznie do wytworzenia się nieprzekraczalnej bariery między partnerami. I wtedy odbudowa wzajemnych więzi jest szczególnie trudna - wymaga dużo cierpliwości, empatii i poświęcenia.

Oznaki kryzysu w związku

Jednorazowa, czy pojawiająca się raz na jakiś czas kłótnia nie musi oznaczać kryzysu. To, co odróżnia przejściowe nieporozumienie od poważnego kryzysu to, przede wszystkim, długość jego trwania oraz nasilające się symptomy. Gwałtowna sprzeczka, raz na jakiś czas, może nawet pomóc; oczyszcza atmosferę, pozwala wyrzucić z siebie negatywne emocje. I powoduje, że związek szybko wraca do równowagi.

Jeśli jednak kłótnie zastępowane są obojętnością, czy wręcz wrogim nastawieniem do partnera, to znak, że przestaje nam zależeć na związku. Zauważamy, że z dnia na dzień coraz bardziej oddalamy się od partnera, nie inicjujemy bliskości i nasze kontakty ograniczają się tylko do błahych, codziennych spraw. Brak seksu staje się normą, zanika czułość, potrzeba dotyku i bliskości.

Na początek – rozmowa.

Aby rozpocząć pracę nad pokonaniem kryzysu, w pierwszej kolejności musimy sobie wyjaśnić, co nam się nie podoba lub drażni nas w relacjach z partnerem/partnerką, czego nam brakuje, za czym tęsknimy. Unikanie rozmowy, obrażanie się czy zamiatanie problemów pod dywan to najgorsze, co możemy zrobić w takiej sytuacji. Kryzys sam nie minie, może jedynie jeszcze bardziej się pogłębić wskutek nawarstwienia się wzajemnych pretensji. Rozmawiając o swoich uczuciach, wyrażajmy się spokojnie i uważnie słuchajmy, co ma do przekazania nasz partner.

Zdecydowanie należy unikać:

• oskarżania – nie wińmy partnera za nasze uczucia, przekazujmy informację o tym, jak my czujemy się w danej chwili, np. "Boli mnie, gdy...." Dzięki temu partner ma szansę wczuć się w naszą sytuację i zrozumieć nasz punkt widzenia.
• oceniania - każda ocena zawsze jest subiektywna, a ludzie tego nie lubią. Zamiast krytykowania go, skup się na komunikowaniu swoich uczuć.
• obrażania – złośliwe docinki, sarkazm czy wyzwiska niszczą rozmowę, sprowadzając ją do wzajemnej utarczki, w której liczy się właściwie tylko to, kto bardziej zrani partnera.

Kiedy rozmowa nie wystarcza...

Nie zawsze jednak jesteśmy w stanie samodzielnie uporać się z kryzysem w relacji. Czasem konflikt jest tak zaawansowany, że warto wziąć pod uwagę trzeźwe spojrzenie osoby z zewnątrz. Nie wciągajmy do sporu innych członków rodziny – obarczanie ich swoimi problemami może tylko dodatkowo pogłębić kryzys.

Potrzebna jest osoba - specjalista, która obiektywnie oceni sytuację i zaproponuje najlepsze rozwiązanie. Może być nią terapeuta, specjalista od terapii małżeńskiej czy psycholog. Terapia u specjalisty to ostateczność. Dzięki determinacji, zaangażowaniu oraz chęci pozostawania w związku oraz terapii par można osiągnąć naprawdę dużo!. Jeśli zdarzy się, że i ona zawiedzie, jedynym rozsądnym rozwiązaniem jest rozstanie, separacja lub rozwód. Zanim zdecydujemy się na taki krok, warto może przez jakiś czas pomieszkać osobno i na spokojnie zastanowić się nad przyszłością relacji. Trzeba zastanowić się nad tym, czy odbudowa relacji ma sens na dłuższą metę.