Art. 233 kodeksu karnego reguluje zagadnienia fałszywych zeznań, tj. zeznanie nieprawdy lub zatajenie prawdy. Okoliczności podawane w toku procesu o rozwód często mogą wydawać się bez znaczenia lub mało istotne, a jednak jeśli mogą być oceniane w kategoriach nieprawdy lub zatajenia prawdy to konsekwencje mogą być wyjątkowo nieprzyjemne. Przykładowo złożenie zeznań, z których wynika, że mąż powódki znęcał się nad nią, pił, ubliżał, zdradzał czy poniżał, bo zeznania takie składa się z dobrej wierze, żeby „pomóc” koleżance, a faktycznie wiedzy takiej świadek nie posiada , będzie podlegało ocenie karnej. Dlatego występując w takich procesach trzeba mieć na uwadze pouczenie o odpowiedzialności karnej jakie wygłasza Sąd przed przesłuchaniem każdego świadka.
Odpowiedzialność karna nie ogranicza się tylko do występujących przed Sądem świadków, a może ona również dotyczyć stron procesu, tj powoda i pozwanego. W przypadku, gdy osoby te szukając potwierdzenia dla swoich roszczeń chcą skłonić znane sobie osoby do złożenia zeznań odbiegających od prawdy to zachowanie takie rodzi karną odpowiedzialność za nakłanianie do przestępstwa z art. 233 kk.
Rozsądnie zatem należy podchodzić do poszukiwania świadków na potwierdzenie swoich tez, aby nie przekroczyć granicy, która może skutkować odpowiedzialnością karną dla stron postępowania i dla świadków. Często słowa wypowiadane w dobrej wierze, lecz wypowiadane przed Sądem, mogą przerodzić się w problem dla osób je wypowiadających.

Art. 233.  § 1. Kto, składając zeznanie mające służyć za dowód w postępowaniu sądowym lub w innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy, zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Warunkiem odpowiedzialności jest, aby przyjmujący zeznanie, działając w zakresie swoich uprawnień, uprzedził zeznającego o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie lub odebrał od niego przyrzeczenie.
§ 3. Nie podlega karze, kto, nie wiedząc o prawie odmowy zeznania lub odpowiedzi na pytania, składa fałszywe zeznanie z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu lub jego najbliższym.
§ 4. Kto, jako biegły, rzeczoznawca lub tłumacz, przedstawia fałszywą opinię lub tłumaczenie mające służyć za dowód w postępowaniu określonym w § 1,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 5. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia, jeżeli:
1) fałszywe zeznanie, opinia lub tłumaczenie dotyczy okoliczności nie mogących mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy,
2) sprawca dobrowolnie sprostuje fałszywe zeznanie, opinię lub tłumaczenie, zanim nastąpi, chociażby nieprawomocne, rozstrzygnięcie sprawy.
§ 6. Przepisy § 1-3 oraz 5 stosuje się odpowiednio do osoby, która składa fałszywe oświadczenie, jeżeli przepis ustawy przewiduje możliwość odebrania oświadczenia pod rygorem odpowiedzialności karnej.